«وَ اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَكَبيرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعين» [6]

در زمان پيامبراكرم«صل الله عليه و آله و سلم» در  برخي جنگ‌ها كه نزديك بود سپاه اسلام با شكست روبه‌رو شود، حضرت دستور نماز مي‌دادند و دو ركعت نماز مي‌خواندند و سپس با توكل بر خداوند و قلبي مطمئن، بر دشمن پيروز مي‌شدند. شيخ‌الرّئيس ابوعلي سينا«ره»، فيلسوف و دانشمند مشهور، در کتاب شفا و بعضي ديگر از کتب خود مي‌گويد: در هر علمي چند روز شاگردي مي‌کردم و بعد از چند روز استاد من، شاگرد من مي‌شد، ولي در علوم الهي بعضی اوقات چهل مرتبه مسئله‌ای را بررسی می‌کردم و شبهۀ آن حل‌ نمی‌شد و نهایتاً با پناه به عالم ملکوت، شبهه حل‌ مي‌شد. ابوعبيدۀ جوزجاني که يکي از شاگردان شيخ است و ملازم با او مي‌باشد، نیز مي‌گويد: مسجدی نزديک خانۀ شیخ الرّئیس بود. او به آن مسجد مي‌رفت و با نماز و رابطه با عالم غيب، شبهات و مشکلات علمي خود را حل مي‌کرد. [7]  مرحوم صدرالمتألّهين«ره» نيز در بعضي از آثار خود مي‌فرمايد: وقتي که اسفار را در کهک مي‌نوشتم، اگر شبهه‌اي براي من جلو مي‌آمد، به قم مي‌رفتم و در حرم حضرت معصومه«سلام الله علیها» شبهه‌ام را رفع مي‌کردم. اگر نماز، واقعاً نماز باشد، رفع گرفتاري مي‌كند. بسيار ديده شده در گرفتاري‌هاي سخت، دو ركعت نماز با حضور قلب باعث رفع گرفتاري مهمِّ در زندگي انسان‌ها شده است. نماز با حضور قلب است كه گرفتاري را بر طرف مي‌كند و بالاترين لذّت را دارد. غم و غصّه و اضطراب خاطر را از بين مي‌برد و افسردگي و پيري زودرس هم ندارد. دل نمازگزار به یاد خدا مطمئن است و حق تعالی بر دل او حكومت مي‌كند. خداوند در قرآن شريف مي‌فرمايد:«أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُون» [8] در این آیۀ شریفه خداوند با تأکید فراوان می‌فرماید: يقين داشته باشيد كه اوليای خدا، هيچ غم و غصّه‌اي ندارند و ترس و افسردگي هم در آنها راه ندارد.

منبع:پایگاه یت الله مظاهری