مخبتین

آیت الله خزعلی در باره اهتمام امام خمینی ره به نماز شب این چنین نقل می کنند:

“زمانی که امام در مدرسه دارالشفاء حجره داشتند ،نیمه های شب برای خواندن نماز بلند می شدند وچون آب حوض دار الشفاء برای وضو مناسب نبود ،به فیضیه می رفتند ،یخ حوض را می شکستند ووضو می گرفتند .بعد طوری نماز می خواندند که گویی در ودیوار فیضیه هم با آن سید هم ذکر وهم صدا می شد.

یک سال که برف شدیدی در قم بارید -به گونه ای که نصف قم زیر سیل رفت-ایشان در همان شرایط سخت وسرد از دار الشفاءبه فیضیه می آمد وباهر زحمتی که بود یخ حوض را می شکست وبعد از وضو در تاریکی شب مشغول تهجد می شد .این که در آن زمان ،چه حالی داشت را نمی توانم بازگو کنم .با حالت خوشی تا صبح مشغول عبادت بود.هنگام نماز صبح هم پشت سر آیت الله حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی به نماز می ایستاد وبعد باز می گشت ومشغول مباحثات می شد.

می توانم بگویم که ایشان در امر عبادت وتهجد ،اگر در بین علما بی نظیر نبود،یقینا کم نظیر بود.”         چهل چراغ معنوی،ص 47

سایت افسران

سليمان بن جعفر حكايت ميكند كه روزي امام علي ابن موسي الرضا مرا به خانه خود مهمان كرد. چون وارد شديم ديديم كه غلامان حضرت مشغول ساخت آغول هستند و كارگري براي آنها گل درست مي كند .
امام پرسيد : اين شخص كيست ؟
جواب دادند: اين شخص ما را كمك مى كند؛ و ما نيز آخر كار چيزى به او مى دهيم .
حضرت فرمود: آيا مزد او را معين كرده ايد ؟
گفتند: خير، هر چه به او بدهيم ، قبول دارد و راضى است .
حضرت با شنيدن اين پاسخ ، عصّبانى و خشمناك گرديد و خواست با آن ها برخورد نمايد.
من جلو رفتم و عرض كردم : ياابن رسول اللّه ! چرا ناراحت شُديد، چرا اين چنين برخورد مى كنى ؟!
امام فرمود: چندين مرتبه به آن ها تذكّر داده ام كه اين چنين عمله و كارگر نياورند، مگر آن كه قبل از شروع به كار، با او تعيين اُجرت نمايند.
چنانچه با كارگر قبل از شروع كار تعيين اجرت نكنى ، اگر چه چند برابر مزدش را هم به او بدهى ، باز هم ناراضى است و ممكن است خود را طلبكار بداند.
ولى چنانچه با او تعيين اجرت شد، وقتى مزد خود را بگيرد، تشكّر مى كند از اين كه تمام مزد خود را بدون كم و كاستى گرفته ؛ و اگر مختصرى هم بر مزدش اضافه كنى آن را محبّت و لطف مى داند و اين محبّت را هرگز فراموش نمى كند.

كافى : ج 5، ص 288، ح 1

منبع:سایت افسران

«بریحه عباسی» گماشته دستگاه حکومتی و امام جماعت دو شهر مکه و مدینه بود. او از امام هادی نزد متوکل سخن چینی و سعایت کرد و برای او نگاشت: «اگر مکه و مدینه را می‏خواهی، علی بن محمد را از این دو شهر دور ساز؛ زیرا مردم را به سوی خود فرا خوانده و گروه بسیاری نیز به او گرایش یافته و از او پیروی می‏کنند.»
در اثر سعایت‏های بریحه ، متوکل امام را از جوار پر فیض و ملکوتی رسول خدا تبعید کرد و ایشان را به سامرا فرستاد. در طول این مسیر، بریحه نیز با ایشان همراه شد.
در بین راه رو به امام کرد و گفت: « تو خود بهتر می‏دانی که من عامل تبعید تو بودم. سوگندهای محکم و استوار خورده‏ام که چنانچه شکایت مرا نزد امیرالمؤمنین (متوکل) و یا حتی یکی از درباریان و فرزندان او کنی، تمامی درختانت را در مدینه به آتش کشم و خدمت‏کارانت را بکشم و چشمه‏ها و قنات‏های مزرعه‏ات را ویران سازم. بدان که در تصمیم خود مصمم خواهم بود». امام با چهره‏ایگشاده در پاسخ بریحه فرمود: «نزدیک‏ترین راه برای شکایت از تو، این بود که دیشب شکایت تو را به درگاه خدا عرضه کنم و من شکایتی را که نزد خدا کرده ‏ام، نزد غیر خدا و پیش بندگانش عرضه نخواهم کرد.»
بریحه که رأفت و بردباری امام را در مقابل سعایت‏ها و موضع زشتی که در برابر امام گرفته بود دید، به دست و پای حضرت افتاد و با تضرع و زاری از امام درخواست بخشش کرد. امام نیز با بزرگواری تمام فرمود: «تو را بخشیدم!»

اثبات الوصیة، علی بن الحسین مسعودی، ص 196.

نقل شده است: یکی از علما، عالمی را (که فوت شده بود) در خواب دید که به مقالم عالی و ارجمندی رسیده، از او سوال کرد به چه سبب به این مقام رسیدی؟
گفت: به واسطه ی حسن ظنی که به خدا داشتم و کسی به خیر و خوبی دنیا و آخرت نمی رسید، مگر به داشتن حسن ظن به خدای متعال، پس سزاوار است که بنده گمان خوب به خدا داشته باشد؛ زیرا وسیله ی بزرگی است برای سعادت او، و چه چیز بهتر از این می شود؟ زیرا که خدای تعالی می فرماید: «من نزد گمان خوب بنده ام هستم.»
کتاب «ارشاد» روایتی برای سبب نزول آیه ی شریفه ی «نبی عبادی أنی أنا الغفور الرحیم»(3) نقل کرده است که: روزی رسول خدا(ص) بر جمعی عبور کردند که می خندیدند، پس آن حضرت ایستاد و فرمود: «آیا می خندید؟ اگر می دانستید آن چه را که من می دانم (از عذابهای الهی) هر آینه کمتر می خندیدید و بسیار بر حال خود گریه می کردید.»
پس جبرئیل نازل شد و عرض کرد: یا رسول الله! خدایت سلام می رساند و می فرماید: «نبی عبادی انی أنا الغفور الرحیم و أن عذابی هو العذاب الألیم»(4) یعنی: (ای رسول ما!) بندگان مرا آگاه ساز و مژده بده ایشان را، که من بسیار آمرزنده و مهربانم و نیز آنها را بترسان که عذاب من بسیار سخت و دردناک است.

- ارشاد القلوب دیلمی /ج 2/ص59

پيامبر اكرم صلی الله عليه و آله :

أفضَلُ الإيمانِ أن تَعلَمَ أنَّ اللَّهَ مَعَكَ حَيثُ ما كُنتَ.

برترين [مرتبه] ايمان آن است كه بدانى هركجا باشى خدا با تو است.

منبع : نهج الفصاحه ص229

مراحل اخلاص

1- اخلاص در نیت:

اخلاص در این مرحله، به معنی خالص نمودن نیت از هرگونه شائبه شرک و ریا و اهداف غیر الهی است. انسان در زندگی خود سر دو راهی انتخاب به سر می برد، راهی به سوی معنویت، باطن هستی و خدای متعال و راهی به سوی دنیا، ظاهر هستی و جهت مادی حیات.