نقل شده است: یکی از علما، عالمی را (که فوت شده بود) در خواب دید که به مقالم عالی و ارجمندی رسیده، از او سوال کرد به چه سبب به این مقام رسیدی؟
گفت: به واسطه ی حسن ظنی که به خدا داشتم و کسی به خیر و خوبی دنیا و آخرت نمی رسید، مگر به داشتن حسن ظن به خدای متعال، پس سزاوار است که بنده گمان خوب به خدا داشته باشد؛ زیرا وسیله ی بزرگی است برای سعادت او، و چه چیز بهتر از این می شود؟ زیرا که خدای تعالی می فرماید: «من نزد گمان خوب بنده ام هستم.»
کتاب «ارشاد» روایتی برای سبب نزول آیه ی شریفه ی «نبی عبادی أنی أنا الغفور الرحیم»(3) نقل کرده است که: روزی رسول خدا(ص) بر جمعی عبور کردند که می خندیدند، پس آن حضرت ایستاد و فرمود: «آیا می خندید؟ اگر می دانستید آن چه را که من می دانم (از عذابهای الهی) هر آینه کمتر می خندیدید و بسیار بر حال خود گریه می کردید.»
پس جبرئیل نازل شد و عرض کرد: یا رسول الله! خدایت سلام می رساند و می فرماید: «نبی عبادی انی أنا الغفور الرحیم و أن عذابی هو العذاب الألیم»(4) یعنی: (ای رسول ما!) بندگان مرا آگاه ساز و مژده بده ایشان را، که من بسیار آمرزنده و مهربانم و نیز آنها را بترسان که عذاب من بسیار سخت و دردناک است.

- ارشاد القلوب دیلمی /ج 2/ص59